Ikinasal ako sa isang atheist.
Noong una 'di ko alam na hindi pala siya naniniwala sa Diyos o sa kahit na anong may kinalaman sa relihiyon. Pero ako, ang pamilya namin ay saradong Katoliko. Although magkaiba ang relihiyon ng nanay at tatay ko, ang nanay ko Katoliko, ang tatay ko naman Born Again, lumaki akong naniniwala at may takot sa Diyos.
Pagkatapos ng dalawang buwan, nagsama na kami sa iisang bahay, kahit na hindi alam ng pamilya ko, sumama ako sa kanya. Dito ko na nalaman na hindi pala siya naniniwala sa Diyos. Natatawa na lang siya 'pag nagkukwento ako na ako mismo hindi sinusunod 'yung rules ng Simbahang Katoliko, pero naniniwala ako sa Diyos. Naikuwento ko rin sa kanya na inaral ko at sumama ako sa pagtuturo ng Salita ng Diyos sa 3 relihiyon, pero mas pinipili ko pa rin ang pagiging Katoliko dahil doon naman ako bininyagan.
Akala ko noong una 'pag atheist barumbado, matapang, siga, pero nagkamali ako. Sila pa 'yung mas nakakaunawa, sila pa 'yung mas gumagalang sa paniniwala ng iba. Sila pa 'yung mas may respeto. May mga kakilala akong relihiyoso raw at palaging nagsisimba, pero kulang na lang masuwag ka ng mga sungay nila.
Makalipas ang 11 buwan mula nang magkita kami sa jeep, nagdesisyon na kaming magpakasal. Bilang babae, gusto ko ng magarbong kasal, 'yung fairytale wedding kumbaga. Naalala ko noong high school ako, nasa bucket list na isinulat ko para sa project namin ang maikasal sa simbahan. Kasama pa sa listahan ng "ideal man" ko ang may takot sa Diyos.
Pero paano? Hindi naniniwala sa Diyos ang mapapang-asawa ko? Papayag ba ako na hindi matupad ang hiling ko? Isang beses lang ako ikakasal sa buhay ko, inisip ko, gusto ko sa simbahan. Pero nangibabaw ang pagmamahal ko sa kanya. Hindi ko siya pinilit maikasal sa simbahan; sinabi ko sa kanya na sa huwes na lang kami ikasal, kahit na taliwas 'yun sa gusto ko.
Mahal ko siya at hindi ko siya dapat pilitin na magpakasal sa simbahan. At dahil magiging mag-asawa na kami, hindi lang siya dapat ang mag-adjust sa mga gusto ko, dapat ako rin sa mga gusto niya. Dapat marunong din akong magbigay sa taong mahal ko, dahil ang pagmamahal give and take. Hindi puwedeng ako na lang nang ako ang masusunod dahil lang sa babae ako. Natutuhan ko na 'pag nagmamahal na pala nang totoo, pantay na kayo. Walang mas mataas, walang nakalalamang. Kaya ang ending, natuloy ang civil wedding naming dalawa. Ang mahalaga naman asawa ko na siya.
Akala ng iba mahirap magkaroon ng asawang atheist, pero nagkakamali kayo. Mapayapa sa loob ng bahay namin, iginagalang namin kung ano ang pinaniniwalaan ng bawat isa at nirerespeto namin 'yon. Hindi ko pa siya natatanong kung bakit hindi siya naniniwala sa Diyos. Hindi ko alam ang dahilan, pero kahit ganoon wala namang pagbabago eh. Ang sabi niya sakin, "Hindi ko alam kung may afterlife dahil hindi rin ako naniniwala doon, pero one thing is for sure, kung meron man, hahanapin ulit kita at papakasalan ulit kita. Ikaw at ikaw palagi ang pipiliin ko." – Rappler.com